Η θυρεοειδίτιδα Hashimoto, επίσης γνωστή ως χρόνια λεμφοκυτταρική αυτονάνοση θυρεοειδίτιδα, είναι μία αυτοάνοση νόσος στα πλαίσια της οποίας ο θυρεοειδής αδένας σταδιακά καταστρέφεται. Τα πρώτα χρόνια ύπαρξης της νόσου μπορεί να μην υπάρχουν συμπτώματα. Με την πάροδο του χρόνου ο θυρεοειδής μπορεί να διευρυνθεί σχηματίζοντας μια ανώδυνη βρογχοκήλη.

Μερικοί ασθενείς αναπτύσσουν τελικά υποθυρεοειδισμό με συνοδά συμπτώματα την αύξηση του σωματικού βάρους, ένα αίσθημα κόπωσης, τη δυσκοιλιότητα, την κατάθλιψη και γενικευμένους σωματικούς πόνους.
Μετά από πολλά χρόνια συνήθως ο θυρεοειδής συρρικνώνεται σε μέγεθος.

Η θυρεοειδίτιδα Χασιμότο πιστεύεται ότι οφείλεται σε έναν συνδυασμό γενετικών και περιβαλλοντικών παραγόντων. Οι παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνουν ένα θετικό για τη νόσο ή για άλλο αυτοάνοσο νόσημα οικογενειακό ιστορικό. Η διάγνωση επιβεβαιώνεται με εξετάσεις αίματος για τη θυρεοειδοτροπο ορμόνη TSH , την T4 τα και αντιθυρεοειδικά αντισώματα .
Άλλες καταστάσεις που μπορούν να παράγουν παρόμοια συμπτώματα περιλαμβάνουν τη νόσο του Graves και τη μη τοξική οζώδη βρογχοκήλη.

Η θυρεοειδίτιδα του Hashimoto προσβάλλει περίπου το 3-5% του πληθυσμού, συνήθως εμφανίζεται μεταξύ των ηλικιών 30 και 50 και είναι πολύ πιο συχνή στις γυναίκες από τους άνδρες. Τα ποσοστά εμφάνισης της νόσου φαίνεται να αυξάνονται.
Η νόσος περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Ιάπωνα γιατρό Χακάρου Hashimoto το 1912 ενώ το 1957 αναγνωρίστηκε ως μια αυτοάνοση διαταραχή.

Η συμπτωματική ή συνοδευόμενη από βρογχοκήλη θυρεοειδίτιδα Hashimoto μπορεί να αντιμετωπιστεί με λεβοθυροξίνη. Εκείνοι που πλήττονται από τη νόσο θα πρέπει να αποφεύγουν την κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων ιωδίου. Ωστόσο, επαρκής λήψη ιωδίου απαιτείται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Σημεία και συμπτώματα της θυρεοειδίτιδας Χασιμότο

Υπάρχουν πολλά συμπτώματα που αποδίδονται στη θυρεοειδίτιδα του Hashimoto ή νόσο του Χασιμότο.
Τα πιο κοινά συμπτώματα περιλαμβάνουν τα ακόλουθα: κόπωση, αύξηση βάρους, ωχρό ή πρησμένο πρόσωπο, αίσθημα κρύου, αρθριτικούς και μυϊκούς πόνος, δυσκοιλιότητα, ξηρά και αδύναμα μαλλιά, βαριά έμμηνο ρύση ή ανώμαλες περιόδους, κατάθλιψη, κυκλοθυμία, διαταραχή πανικού, αίσθημα παλμών, βραδυκαρδία ή ταχυκαρδία, δυσκολία στη σύλληψη και τη διατήρηση της εγκυμοσύνης.

Η νόσος του Hashimoto είναι περίπου επτά φορές πιο συχνή στις γυναίκες από ό,τι στους άνδρες. Μπορεί να εμφανιστεί σε εφήβους και νεαρές γυναίκες, αλλά πιο συχνά εμφανίζεται στη μέση ηλικία. Εκείνοι που αναπτύσσουν τη νόσο του Hashimoto συχνά έχουν συγγενείς με Χασιμότο ή άλλες νόσους του θυρεοειδούς αδένα ή άλλες αυτοάνοσες ασθένειες, και μερικές φορές έχουν ήδη και άλλες αυτοάνοσες ασθένειες οι ίδιοι.

Ο θυρεοειδής αδένας μπορεί στην αρχή να διευρυνθεί σε περίπτωση θυρεοειδίτιδας Hashimoto αλλά οι αλλαγές στο θυρεοειδή μπορεί επίσης να είναι μη ψηλαφητές. Η διεύρυνση του θυρεοειδούς οφείλεται στη λεμφοκυτταρική διήθηση και την ίνωση παρά μια υπερτροφία του ιστού . Φυσιολογικά, τα αντισώματα έναντι της θυρεοειδικής υπεροξειδάσης (ΤΡΟ) (TPOAb) και / ή της θυρεοσφαιρίνης προκαλούν σταδιακή καταστροφή των θυλακίων στο θυρεοειδή αδένα.
Κατά συνέπεια, η νόσος μπορεί να ανιχνευθεί με την εξέταση για αυτά τα αντισώματα στο αίμα.
Επίσης, χαρακτηρίζεται από τη διήθηση του θυρεοειδούς ιστού από λευκοκύτταρα , κυρίως Τ-λεμφοκύτταρα.
Μια σπάνια αλλά σοβαρή επιπλοκή είναι το λέμφωμα του θυρεοειδούς.

Οι παράγοντες κινδύνου για τη θυρεοειδίτιδα Χασιμότο

Ένα οικογενειακό ιστορικό διαταραχών του θυρεοειδούς είναι συχνό, με το γονίδιο HLA-DR5 να εμπλέκεται ισχυρότερα. Επιπλέον, η θυρεοειδίτιδα του Hashimoto μπορεί να συνδέεται με πολυμορφισμούς του γονιδίου CTLA-4 (κυτταροτοξικά Τ-λεμφοκυττάρων αντιγόνο-4) που οδηγούν σε μειωμένη λειτουργία των προϊόντων του γονιδίου που με τη σειρά τους σχετίζονται με αρνητική ρύθμιση της δραστικότητας Τ-λεμφοκυττάρων.
Η ισχυρή γενετική συνιστώσα επιβεβαιώνεται σε μελέτες μονοζυγωτικών διδύμων.

Η ύπαρξη αυτοάνοσων ασθενειών αποτελεί παράγοντα κινδύνου για την ανάπτυξη θυρεοειδίτιδας Hashimoto και το αντίθετο είναι επίσης αληθές. Οι αυτοάνοσες νόσοι που συνδέονται συνηθέστερα με τη θυρεοειδίτιδα του Hashimoto περιλαμβάνουν την κοιλιοκάκη, το διαβήτη τύπου 1, τη λεύκη, την αυτοάνοση ανεπάρκεια των επινεφριδίων (νόσος του Addison), την κακοήθη αναιμία (αυτοάνοση γαστρίτιδα) και τη γυροειδή αλωπεκία.

Περιβαλλοντικοί παράγοντες, όπως η υψηλή πρόσληψη ιωδίου, η έλλειψη σεληνίου καθώς και διάφορες λοιμώξεις και ορισμένα φάρμακα, έχουν ενοχοποιηθεί για την ανάπτυξη της αυτοάνοσης νόσου του θυρεοειδούς σε γενετικά προδιατεθειμένα άτομα.
Τα γονίδια που εμπλέκονται ποικίλλουν στις διαφορετικές εθνότητες και η συχνότητα είναι αυξημένη σε άτομα με χρωμοσωμικές διαταραχές, συμπεριλαμβανομένων ττων συνδρόμων Turner , Down και Klinefelter, σύνδρομα που συνήθως συνδέονται με τα αυτοαντισώματα έναντι της θυρεοσφαιρίνης και της περοξειδάσης.